ما خیل بندگانیم ما را تو می‌شناسی
 

هر چند بی‌زبانیم، ما را تو می‌شناسی 

ویرانه‌ئیم و در دل گنجی ز راز داریم
 

با آنکه بی‌نشانیم، ما را تو می‌شناسی 

با هر کسی نگوئیم راز خموشی خویش
 

بیگانه با کسانیم ما را تو می‌شناسی 

آئینه‌ایم و هر چند لب بسته‌ایم از خلق
 

بس رازها که دانیم ما را تو می‌شناسی 

از قیل و قال بستند، گوش و زبان ما را
 

فارغ از این و آنیم ما را تو می‌شناسی 

از ظن خویش هر کس، از ما فسانه‌ها گفت
 

چون نای بی‌زبانیم ما را تو می‌شناسی 

در ما صفای طفلی، نفسرد از هیاهو
 

گلزار بی‌خزانیم ما را تو می‌شناسی 

آئینه‌سان برابر گوئیم هر چه گوئیم
 

یکرو و یک زبانیم ما را تو می‌شناسی 

خطّ نگه نویسد حال درون ما را
 

در چشم خود نهانیم ما را تو می‌شناسی 

لب بسته چون حکیمان، سر خوش چو کودکانیم
 

هم پیر و هم جوانیم ما را تو می‌شناسی 

با دُرد و صاف گیتی، گه سرخوش است گه غم
 

ما دُرد غم کشانیم ما را تو می‌شناسی 

از وادی خموشی راهی به نیکروزی است
 

ما روز به، از آنیم ما را تو می‌شناسی 

کس راز غیر، از ما نشنید بس «امینیم  »

بهر کسان امانیم ما را تو می‌شناسی 

حضرت آیت الله خامنه ای حفظه الله

دل را ز بی خودی سر از خود رمیدن است

جان را هوای از قفس تن پریدن است

از بیم مرگ نیست که سر داده ام فغان

بانگ جرس به شوق به منزل رسیدن است

دستم نمی رسد که دل از سینه برکنم

باری علاج شکرگریبان دریدن است

شامم سیه تراست زگیسوی سرکشت

خورشیدمن برآی که وقت دمیدن است

سوی تو ای خلاصه ی گلزار زندگی

مرغ نگه در آرزوی پرکشیدن است

بگرفت آب و رنگ ز فیض حضورتو

هر گل دراین چمن که سزاواردیدن است

با اهل درد شرح غم خود نمی کنم

تقدیر غصه ی دل من ناشنیدن است

آن راکه لب به دام هوس گشت آشنا
 

روزی امین سزا لب حسرت گزیدن است

ز  آه  سینه  سوزان  ترانه  می  سازم

چو نی ز مایه جان این فسانه می سازم

به غمگساری یاران چو شمع می سوزم

برای   اشک   دمادم   بهانه  می  سازم

پر نسیم به  خوناب اشک می شویم

پیامی از دل خونین روانه می سازم

نمی کنم دل از این عرصه شقایق فام

کنار لاله  رخان   آشیانه  می  سازم

در آستان به خون خفتگان وادی عشق

برون ز عالم اسباب ، خانه می سازم

چو شمع بر سر هر کشته می گذارم جان

ز یک  شراره  هزاران زبانه  می سازم

زه پاره های دل من شلمچه رنگین است

سخن  چو بلبل از  آن عاشقانه  می سازم

سر و دل و جان را به خاک می فکنم

برای قبر تو چندین  نشانه  می سازم

کشم به لجه ی شوریدگی بساط "امین"

کنون که رخت سفر زین کرانه می سازم

حضرت آیت الله سید علی خامنه ای(حضرت آقا حفظه الله)

دل را ز بی خودی سر از خود رمیدن است
 

جان را هوای از قفس تن پریدن است

از بیم مرگ نیست که سرداده ام فغان
 

بانگ جرس زشوق به منزل رسیدن است

دستم نمی رسد که دل از سینه برکنم
 

باری علاج شکر گریبان دریدن است

شامم سیه تر است ز گیسوی سرکشت
 

خورشید من برآی که وقت دمیدن است

سوی تو این خلاصه گلزار زندگی
 

مرغ نگه در آرزوی پرکشیدن است

بگرفت آب و رنگ زفیض حضور تو
 

هرگل در این چمن که سزاوار دیدن است

با اهل درد شرح غم خود نمی کنم
 

تقدیر قصه دل من ناشنیدن است

آن را که لب به دام هوس گشت آشنا
 

روزی (امین) سزا لب حسرت گزیدن است 

از ســر جـان بهـر پیـــــــوند کســان بر خـــاستم

چـون الـف در وصـــــل دلهـا از میـــان بر خـاستم

واژگـــون هــر چنـد جــــــام روزیم چــون لاله بـود

از کنــار خــــوان قسمت شـادمــان بر خــــاستم

بــزم هستــی را غــرض مهـــر فــروزان تــو  بــود

هم چو شبنم ،چهره چون کردی عیان بر خاستم

از لگـــــدکـــوب حــوادث عمــر دیگـــر یـافتـــــــم

چــون غبـــار از زیــر پــای کــاروان بــر خــاستـم

طـاقـت دم ســـردی دوران نـدارم هم چــــو  گل

در بهــار افکنده رخت و در خــزان  بـــــر خاستم

آزمـــودن عیش و راحـت را بـه گنــج دام تـــــــو

از ســـر جــولانگه کـــون و مکــان بــر خــاستم

صحبت شوریده حــالان مــایه شوریدگی است

با " امیـن " هر گـه نشستم بی امان بر خاستم

شعری از رهبر عزیزم حضرت آیت الله خامنه ای با عنوان مناجات

ناشنوایان برای اولین بار توسط دکتر ابوالحسن فقیه، رئیس سازمان

بهزیستی در مراسم روز جهانی ناشنوایان قرائت شد.

« مناجات ناشنوایان »

مــــا خیــل بنـدگـانیـم مــــا را تــو مـی‌شنـــاسـی

هـــر چنــد بـی‌زبـانیــم، مــــا را تــو می‌شنــاسی

ویـرانـــــه ایــم  و  در دل گنـجـــــی ز راز داریــم

بـا آنکــه بی‌نشــانیم، مــا را تـــو می‌شنـــــاسی

بــا هـــر کســی نگــوئیم راز خمــوشی خــویـش

بیگـــانـه بـا کســانیم مـــــا را تــو مـی‌شنـــاسی

آئینــه‌ایم و هــــــر چنـــد لـب بستــه‌ایم از خلــق

بس رازهــــا که دانیم ، مـــــا را تـــو می‌شناسی

از قیــل و قـــال بستند، گــوش و زبــان مــــــــا را

فــارغ از ایــن و آنیـم مـــا را تــو می‌شنــــــاسی

از ظــن خـویش هــر کس، از مـــا فسانه‌ها گفت

چــون نــای بی‌زبـانیـم مـــا را تــو می‌شنـــاسی

در مـــا صفـــای طفلــی، نفســرد از هیـــاهـــــو

گلــــزار بی‌خــزانیــم مــــــا را تــو می‌شنــاسی

آئینــه‌ســان بـرابـر گـــــــوئیـم هــر چـه گــوئیــم

یکـــرو و یک زبـانیــم مــــــــا را تــو می‌شنـاسی

خـطّ نگـــه  نـویسـد  حـــــــــــال  درون  مــــا را

در چشــم خــود نهــانیم مـــا را تـو می‌شناسی

لب بسته چون حکیمان، سر خوش چو کودکانیم

هـم پیـر و هـم جوانیـم مـــــا را تـو می‌شناسی

با دُرد و صـاف گیتی، گه سرخوش است گه غم

مـــا دُرد غــم کشـانیم مــــا را تــو می‌شـناسی

از وادی خمـــوشی راهـــی بـه نیکــروزی است

مـــا  روزبــه ، از آنیـم مـــــا را تــو می‌شنــاسی

کس راز غیـــر، از مـــا نشنید بس «امینیـــــــم»

بهـــر کسـان امانیــم مـــــا را تــو می‌شنــاسی

خدا کند که کسی حالتش چو ما نشود
 

ز دام خال سیاهش کسی رها نشود

خدا کند که نیفتد کسی ز چشم نگار
 

به نزد یار چو ما پست و بی بها نشود

جواب ناله ی ما را نمی دهد "دلبر"

خدا کند که کسی تحبس الدعا نشود

شنیده ام که از این حرف، یار خسته شده
 

خدا کند که به اخراج ما رضا نشود

مریض عشقم و من را طبیب لازم نیست
 

خدا کند که مریضی من دوا نشود

ز روزگار غریبم گشته است معلوم
 

شفای ما به قیامت بجز رضا نشود...

مقام معظم رهبری(حفظه الله